İnsan Bu Şiiri - Zehra Oruç

Yokluğun ortasında varlığı sadece bir damla su
Görürsünüz bir kaçını köşe başında
Kim bilir kaç kişinin küllerini savururken

Bazısı konuşunca sanki akar şerbet
O şerbetin altında ıslanmak isteyen binlerce yürek

Kimisi konuşur kalp karanlığındaki silüetiyle sizinle
Güneş yüzlerini aydınlatınca duyulur yabancı bir melodi

Bazısı gelir eksik olan taşınızı eder tamam
Kalmaz bir deliğiniz olursunuz hemen kemal

Kimisi nice yamalar diker üzerinize
Her biri farklı renk sanki etmek ister sizi ifşa

Görünüşte ayırt edilmez sanki bilerce kum tanesi
Yanıltmasın hiç bir midir diğerinin parmak izi