İnsan Bu! Şiiri - Ahmet Yığılı

Bir bilinmez, aslında dünya uğruna,
Suçluyum, hem hükümlü;
Kibir kurdeleli makamdan,
Ayaklarından tavana asılmışların görmesi bizleri "aşağıdan",
rekabet denen beyaz adamdan,
görünmez, görünür prangalarla.

Ebediyetimle sonsuz bir güreşe tutuldum.
Seyircisi çok,
insan ırkından müteşekkil: Ki döl, kibir, et ve biraz toprak.
Alkış tutmadalar ezilmeme,
Zira eziklığim tanıdıktır herkese.
Yuhalamadalar fevri hareketlerimi de.

Gönüller, ruhlar, hırslar,
tereddüt yedim,
Geçmişin kara sularından,
geleceğimin kanını içtim.
Yedım de, içtim de,
Yağlardan zırhım var artık.

Dünya dedikleri prangalarla güreş tutmakmış.
Rakip zorlu, zordan.
Yağlar kaldı yoldaş.
Hüzün ile, tepemden güller saçılarak yumruklar yiyorum.
Adıma bestelenen sovmelerle uğurlanıyorum.
Ama bitişin ardında başlangıçlar da var.
Daha yenecek yumruklar,
Üzülecek hatıralar,
Endişeye düşecek gelecek var.

İnsan bu: Zıtlıklardan.
İnsan bu!
Olamamak.
İnsan bu!
Ağlayan kral.
İnsan bu!
Kendinden firar eden, kendine hapisken.
İnsan bu!
Unutmak. Doğruyu ve her şeyi.
İnsan.
Hüsran.
Nisyan.
İsyan.
İnsan bu!
...