. İnsan Bu Şiiri - Turgut Uzdu

İnsan bu, çalışır, çırpınır
Yeşerir bazen, bazen baharda kurur
Yıllara eş bir gemi inşa eder
Bir kısmını çiçek
Bir kısmını yakacak odun doldurur.
Ayak izlerine bakar dönüp dönüp
Ardından gölgesi gelir
Paranoyaklaştırır zaman
Yeni sokaklardan ürküp
Her köşe başında utanmaz, yeniden delirir.
Mehtaba aşkı kadar güneşi sever
Arada kalır gölgesi eziyet çeker
Gece diktiği bütün yıldızları
Beğenmez
Şafaklarda söker teker teker.
Gün gelir
Çalınmayacak sandığı kapı çalınır
Açmaya mahkûmdur elleri,
Kendi yaptığı gemidir gelen
Anlar, gitmek üzere demir almak zamanıdır.
Yolculuk başlar
Atar korkuları, heyecanları, zevkleri
Alkışlar yahut yuhalamalar ayyuka çıkar
Saniyeleri saniyeler
Nefesler unutunca nefesleri.
Sisler arasında yol alır
Tek kişilik yolcuyla dolmuştur kota
Ufuk çizgisizdir
Fırtınaların sustuğu yerde
Geri dönmek ister bütün safraları ata ata
Gemisiz gelmiştir
Gemiyle gider
Adına hayat dedikleri
Aslında lastiktir, tattıkça uzar
Bırakınca başladığı yerde biter.
Bu kıyıdaki bütün yolcular
Binmek için gemiye
Acele ederler sanki
Oysa şairin dediği gibi
Bilirler, dönen olmaz gidenlerden geriye.