İnsan Biraz Da İsmine Benzer

“İnsan biraz da ismine benzer” derdi babam;
Onun,
Sesine, yüzüne, gözüne
Güzelliğine, umuduna, sevincine
Bundandır;
Ey çocuk,
Biraz da ismine benziyorsun
İsminin mahmurluğuna
Yüzünde saklı hüznüne
Garip, ümidvar bakan gözlerine
Ne kadar benziyorsun ismine
Ey çocuk...
İsmin ki bir dağın suskunluğuna
Bir şehrin esmerliğine
En çok da yanan bir coğrafyanın talihsiz bağrında
Yalancı baharın yağmuruna kanıp açan çiçeğe benzer...
Ey çocuk,
Aslında hiç görmedim seni
Duymadım sesini
Konuşmadık da
Öyle bir şey de demedi babam demezdi de
Bu cümlenin burada geçmesi tamamen sevdiğimden
Dedim ya hiç görmedim seni
Ama
Anlattı seni bana
Yüreğimde yer eden
Nergis kokulu
Günlerce konuşup durduğumuz ama sesini hiç duymadığım sevgili
Bunları bir sabah vakti yazıyorum
Fotoğraflarına sinmiş masum bakışını gördükçe,
Babamın söyledikleri düşer aklıma
“İnsan biraz da ismine benzer” diye.