İnsan bilmediğine ağlamaz sevgili

saçlarından yıldızlar çaldığım devirlerdi
ben seni hep uzaklardan düşlerdim
sense yakınlarımdan bir bir içime düşer din
adına aşk dediler de
ne çok gülmüştüm.
yüzüne zorla taşınmış keder,
ve ellerinde İstanbulu taşırken
içimde öylece büyüyüp gitmiştin
kanatların da yoktu oysa
yinede tüm bu köklere rağmen uça bilmiş tin.
şimdi kime inansan nafile
bir biz suskunluğu yok olmayacak hiçbirinde.
unutma sana hiç söz vermedim.
beklediğin bir gün bende yüzünden gideceğim.
şimdi bulutları kanat edin kendine
ve gece ay yüzünü güne devrederken beni düşlerinden it.
kanatlarımı sök
kalbimi parçala
ruhumundan beni devşir
bük sinene
beni sonra ALLAH'a itele
bıraktığın yerlerden anca cenazelerim biter.
bir yasin oku
bir fatihe seslen.
merak etme senin inançsızlığın
benim inancımı öldüremez.
sevgimle boy ölçüşmeye kalkma
sarsıldığınla kalırsın.
altında yine ben ölürüm.
ne tuhaf değilmi.
inciten sen
incinen ben oluyorken
daha hala efkar mı sanıyorsun yüzünden düşeni.
insan bilmediğine ağlamaz sevgili.
yapma!
felaketini kaldıramam ben
ellerinden abı hayatın haritasını aldım
dünya senin tercih ettiğin mevzi
ahiretine ekeceğin tohumlar ektin.
aşk bize yeter
el değim içim evet sen
taş attığın yer benim kabem
taşın değdiği yer yine sen
incinen ne kadar kılcal damarım varsa
güllerden dikenler topladım
izini sürdüm içinde
nüktedan şarkılar eşiliğinde
şiirlere sövdüm
el divan durduğum bir duyguya
yer verdim kendimi sana kovdum.