İnsan Bildiklerim

Ben sürgünde mahkumken
yalnızlık kulesine
ve dizerken tek tek
gündüzle geceyi
gözyaşlarımla ördüğüm
onurlu kalbime,

Dizlerini üst üste atmış
benden alacağını almış
kesilmiş bir kurban gibi
savrulan başımın
gözleri açık kalmış başucunda
usulca ganimeti toplamış
o insan bildiklerim...

Gidene değildi yanmam
sadece gözlerim açık
bakakalmamdı arkalarından..

Fısıltıları geliyordu
sığındıkları o ucube yalanların
su gibi şırıltısıyla
kendini avutanların..

Ve konuşuyordu insanlar
panayırlarda ,yangın yerinde
erdemli olmayı,
hatta aşkı haczettiler
sefil ama tumturaklı sözlerinde,
çok tanıdık geliyordu
tarihin sessiz ve sakin
kayda düşmüş sayfalarında..
bu çakal sürüsünü
ne zaman aradıysam
çağların albümünde
ordaydılar herkesten önce..
sözleriyle anın,
kalpleriyle cellatların safında...

Baltaları yoktu ellerinde
hileleri daha keskindi
yanıbaşımızdaydılar
yeminler ettiler
bir kutsalın kasesinden…
almadan gitmediler
ne varsa mana dan yana
Alçaklık yükseklikti
bir oyana bir bu yana...
gidene değildi yanmam
sadece gözlerim açık
bakakalmamdı arkalarından...

Tanıdıktı hırıltılar
ve ikiden çok ayaklılar,
kovulunca o alemden
aramıza karıştılar..
bense gözlerim açık
şahdamarım kesilse de,
kokusunu aldığım,
bazen ötelerde rastladığım,
birkaç benzerimle
duracağım yerimde,

Benim boynumu büktü
bu insan bildiklerim,,

istemiyorum sizi,
insanlıktan sildiklerim..