İnsan, Bak Aynaya Ve Utan

Su ve topraktan önce
Vardı su ve çimento
Kattı birbirine bunları tanrı
Ve yarattı en güzel şaheserini
Şehirler yarattı dünyada
Boş şehirler
Ve yalnız

Sonra doldurmak istedi
Biraz toprak diledi dünyadan
Ve aktı yeryüzüne
Katılaşmış taşların arasından

Gök hiddetlendi
Toprağa karıştı su
Ve şekillendi duygularla
Çıldırdı tabiat
İsyan etti doğa

Bu kadar nefret yaratmak
Ancak tanrıya mahsustur
Bu kadar sevilmek ve sevebilmek
Duydu bunu tanrı
Ve kendi şeklini verdi çamura
Kendi duygularını
Kendi ışığı ve karanlığını

Yalvardı toprak
Bir hayat için yalnızca
O da istedi doğa gibi yaşamak
Hiç ölmeyecek gibi doğa
O da istedi bir hayat
Ve duydu tanrı
Evet oydu her şeyi duyan

Doğdu insan
Doğurdu insan
Yaşattığı kadar öldürebildi yalnızca
Daha fazlasına izin vermedi
Yaralanmış doğa

Çoğaldı insan
Çoğaldıkça bölündü
Ve parçaladı kendini
Yalnızca kendine meydan okuyan
Ve öldürmek ve savaşmak
Aynada baktığıyla

Yandı demir
Eksildi toprak
Daha fazla
Çoğaltmak için insanın hırsını
Daha da gerekti
Bu yüzden artık hedefi
Sadece kendisiydi

Ölümü bilen insan
Ve öldürmeyi
Düşündü, düşündü tekrar
Ve yeni yollar keşfetti

Aktı kan
Şehirlerin aralarına
Yıkıldı şehirler
Ve kuruldu aynı hızla

Yarattı vebayı tanrı
Gönderdi insanlara
Sussunlar diye soyu
Esinlendi insan
Öğrendi ondan
Nasıl daha fazla yayılır
Bu hayvan soyu
Ve yendi onu da
Bir tek kendini rakip gördü zaten
Ve devam etti yayılmaya

Yayıldı insan
En uçsuz bucaksız
Hayatı donduran kıtalara
Demiri eriten sıcaklara
Ve en sonunda
Kafasını çevirdi yukarıya

Utandı tanrı
Kendi yarattığından
Mahcup oldu ve sustu
Sonsuza kadar

Dedi insan
Ben kaldım yalnız
Tanrıdan tamamen bağımsız
Benim artık şekil veren toprağa
Benim doğanın ve tabiatın sahibi
Bu yıldızlar da benim yalnızca
Artık yeni hedefim ulaşmak onlara
Ve adımı ve kanımı yaymak
Kainatın en ucuna

Düşündü insan
Tanrının düşünüşü gibi
Buydu onu diğer her şeyden ayıran
Buydu büyük kusur ve hata
Buydu kainatın faciası

Ve buldu çare
Düşünce bulur hep çare
Nedenini unuttu ama yayıldı
Bir gün oraya da
Tıpkı neden yaşamak isteğini
Unuttuğu gibi hatta

Önce dedi
Yaratmalıyım kendimi
Belki de en baştan
Bu tanrının yaratığı kusurlarla
Bu aciz hayatlarla
Ulaşamazdı ki daha yukarıya

Baktı insan kendine
Ve düşündü daha derince
Koydu tohumlarını
Kendi yarattığı çelik kafeslere
Ve ekledi onlara
Ve kendine
Tüm ilhamını ve gücünü
Kuruyan toprağın
Yeni topraklar gerek yayılacak
Ve uğruna ölecek yeni dünyalar

Vardı insan kendi kurduğu hayale
Ve onlara da kaosu taşıdı
Çünkü nereye giderse gitsin
İçinde kaos vardı

Yayıldı daha çok durmadan
Yayıldı ve hiç yorulmadan
Bir hata ancak bu kadar
Yayılırdı yıkarak
Yayılırdı bağırarak

Kazandı evreni ve baktı
Daha ne yapmam gerekir dercesine
Hırsı durmasa da onu durduran
Gene bir sınır vardı
Hiçbir şey sonsuzluğa uzanmazdı
Hırsından ve kibrinden başka insanın

Yıktı, kurdu ve yeniden yıktı
Gezegenleri, yıldızları harcadı
Ve kendi gerekçesi vardı
Ben diyordu ben
Bu elimin altında duran kainat
Benim için yaratıldı
Ve benim oyuncağım

Hiçbir şeyi kalmayınca
Bir amaç bulamayınca tekrar
Kendine baktı
Acaba ben dedi ben
Dedelerim babalarım ve tüm soyum
Bunu neden yaptı

Ey insan, şimdi
Bak aynaya ve utan
Bu muydu tanrıdan
Dilediğin o yaşam