insan Aynı insan Şiiri - Osman Aktaş

toplanmış körler
bir dilim mevsime
zevkten uyurken
sokaklar sahipsiz
yarı mavi
yarı sarı geliyor
uzak sahillerden
unutulmayan şarkılar gibi
hacimsiz yaşıyorum hafızalarda

bu nasıl gök
bu nasıl çeşme
harap varlıkların dünyasında
bir ahenk uzunluğu sessizlik
ve
gece yarısı serinlik
tatlı sulardan geçer
bir alabalık
hâşâ
kalabalık
meçhul bir kızı atomlarına ayırarak

insan aynı insan
yüzyıllardır
yer yüzü darmadağın
herkesin içinde bir hayvan
bir başka hayvanla boğuşur durmadan

bir militan farkında sanki
içimizden geçenlerin
ardı arkası yok
değişir
aydınlık ölçüleri
kendi derinliklerinde
kendi doruklarında
kendilerini yaşarken

denizle kıyılar sevişir
rüştünü ispatlayan çocuklar gibi
ürkek
baş dönmeleri
oysa
biz
kendimiz
olmaktan yorgunuz
kendisi olamayanlarla uğraşmaktan
bıktık
usandık
yeni yetme rejimleri tanımaktan / tanıttırılmaktan

bayrak
uğruna canlı öldüğümüz
örtü olsun istemedik tabutlara
istemedik kefen olmasını da
istikbaldi o
göklerde
umuttu
ve
unuttu
birilerinin peşindekiler
fırtınaya koşan ağaçlar yüzünden

bir kükürt üfürülüyordu yangınlara
bir böcek parçalanıyordu
uzakta yaralı deniz
yüklerini bırakarak
yıldızlara binek oluyordu
ben olamam
üstelik deniz/de değilim
ruhumu seyredeyim
aynaların aralığından

4 Ekim'94
ANKARA