İnsan Aşk İle Demlenince

sonbaharda bir kasım akşamıydı
seni görünce tutuştu gönlümün ormanları
göz bebeklerinde yandı bakışlarım
yüreğimdeki kara sevda yumağı
alnımdan usulca öptü beni
gök kuşağı renginde
bir kasırga oluştu yüreğimde
o gün bu gündür
kendimi kaybettim
savrulur dururum sokaklarda

çay demlenince
ince belli bardakta
içimine doyum olmaz
insan
aşk ile demlenince
o insanla yaşamak
doyumsuz olur

her gece yarısı
saat on ikiyi bulunca
senli toz pembe düşlere dalarım
aynı yürekte buluşur sen olurum
doyasıya hissederim seni
o kadar güzel ki sen olmak bilemezsin
sonra uykusuz gece nöbetlerim başlar
melankoli saatlerim sancılıdır
senin suskunluğun gelir aklıma
ağlarken sensiz ve sessiz karanlıkta
sabah olur

çay demlenince
ince belli bardakta
içimine doyum olmaz
insan
aşk ile demlenince
o insanla yaşamak
doyumsuz olur