İnsan Anlatamaz Derdini Insana

Ağaçtan düşen yapraklar gibi
Düştü gözümden insanlar ...
Arayıp sormayanlar ,
Gönül bağını koparanlar ,
Yanlış yola sapanlar,
Kalp kırmayı marifet sayanlar ,
Onun bunun kuyusunu kazanlar ,
Yalanı ekmek ,peynir gibi dağıtanlar ,
Halden anlamayanlar ...
Diye uzar gider, bir bir intiharı göze alanlar ...
Bir ağaca derdini anlatabilir insan ,
Yada bir kuşa,
Kağıda ,
Gök yüzüne ,
Yada, yeni doğmuş bebeğe ..
Mesele anlatmaksa ,
Döker içini dipsiz kör kuyuya...

Kimse, yaren bulmak için çıkmaz bir yola ,
Çizmez rotasını kimsenin hayatının ortasına .
Her şey anlatılır geceye .. karanlığa ..güneşe ve ay'a ..
İnsan ,anlatamaz derdini insana ..

Rastlantı üzeri buluşmaz yollar yapılır koca gök delenlerin arasına ,
Köprüler inşa edilir .. bir dünyadan başka bir dünyaya ,
Ağaçlar kesilir, ormanlar tarumar edilir.
Anılar yakılır mangal başlarında ,
Yorgun ,argın sohbetler edilir,
Her şey yellenir ,dumandan öte bir o yana bir bu yana ..

Bilinçsizce saldırılar başlar en bilinçsiz toplumlara,
Koyu tartışmalar başlar eksiksiz sofralarda,
Açlıktan ölen insanlar narına,
Acı nedir diye sorsan bilmezler ama ,
Açlıktan ölen annesinin ayağa kalkmasını beklemek kadar evrenseldir aslında ..

Sözüm mutluluğu insanın bünyesinden arayanlara ,
Mutluluk yürektedir bazen durup anımsa ...