İnsan Ağlıyor Şiiri - Kemal Berk

Gündüzler gidince çöktü karanlık
Yönünü kaybeden yolu arıyor
Sevgiler yok oldu yürek karanlık
Ömrünün sonunda insan ağlıyor

Ayırma geceyi gündüz halinden
Ağlayıp sızlama dostun kibrinde
Bırakıp da kaçtığın dertli gönülden
Yüreği sızılı insan ağlıyor

Fidanlar büyürken bir ömür verdik
İçmeden gençleri hep sarhoş ettik
Yüreğe gül değil dikenler diktik
Hayatın baharda insan ağlıyor

Özüne güvenip doğruyu yapmaz
Eleğin içinde sular taşınmaz
Gevşek ağzı olan sırrı tutamaz
Erdemi bilmeyen insan ağlıyor

Hancı dertli, yolcu kıymet bilmiyor
Nimetleri sağa sola saçıyor
Bir lokma ekmeğe muhtaç bakıyor
Gözleri doymayan insan ağlıyor

Kül'özü kızıyor akılsız başa
Yanlışa gidenler vuruyor taşa
Ayrılık olursa düşerler yasa
Birlik olmayınca insan ağlıyor

Kemal'eren/ Kemal Berk