İnsan Acı ve Hüzün Şiiri - Onur Özkaya

''İnsan Acıdan ve Hüzünden İbarettir”
içinde bir türlü bastırılamayan o anlamlı anlamsız tarifsiz mesnetsiz
''Acı ve Hüzün''
Çok zor yıllarım oldu....
Mutluluk adına kısacık tebessümlerimde oldu elbette saliselerle ölçülebilen.
Üzüldüğüm anlar da oldu,
Yaşamanın sadece nefes almaktan ibaret saydığım sayısız zamanlar da ..
Düştüğüm gibi kalkmayı kalktıkça düşmeyi düştükçe yeniden kalkabilmeyi öğrenmek zorunda kalıyor insan .
Hayat öyle ya da böyle öğretiyor bir şekilde kafana vura vura tek başına ayakta kalabilmeyi yaşamla ve çaresizliklerle baş edebilmeyi ..
İstesende İstemesende..
Acı ama gerçek ki
TEK BAŞINASIN........
Çıkarsızca karşılıksız sade dürüst samimi yüreği avucunda,kalbi çiçek bahçesi, bir selamına bir merhabasına bir nasılsına ömür bırakacağım güzel insanlar oldu hayatımda ve onlar hala İyi ki varlar..
Ve bir de öyle zamanlarda çaresizliklerde o sessiz dört duvar yokluklarda bir ses bir nefes aradığınızda hani.
Seyir zevki ve izleme oranı yüksek,
Bakan, gören, izleyen
Adına
Dost dediğim
Arkadaş,
Can bildiğim
Seyircilerim oldu ömrümün ön koltuklarında...
Ve ben
Çaresizliği,
Yokluğu,
Yalnızlığı ,
Acıyı
Sevmeyi
Gülmeyi de
Sevdiğim
Sevildiğimi sandığım canımı adadığım sureti insan yüreği karanlık
Benliğimi tereddütsüz bir kağıt gibi ateşe veren hissiz ruhsuz nursuz adı bende iyi anılmayan ve hiçbir zaman anılmayacak olan o kirli simalardan öğrendim.
Onlar öğretti
Acıyla ilk merhabamı .
Ve bir ömür nasıl ateşe verilir.
Bir ruh nasıl yanar
Nasıl kıyılır bir Can 'a
Velhasıl kendi kendime yaralarımı sarmayı.
Göz yaşlarımı silmeyi zor olsa da öğrendim..
“İnsan, karşılaştığı kişilerin kalıntısıdır.” diyor Freud.
Ne derin bir anlam bunu en derinden yaşayana ....
Gün geldi
Sevgimizi
Duygularımızı
Hislerimizi
Kelimelerimizi kurşuna dizdiler.
Bizi biz eden ne varsa ..
Dilimizden,
Yüreğimizden
Gülüşümüzü çaldılar
Yaşama sevincimizi
Göz bebeklerimizi kundakladılar gözlerimizin önünde...
Bambaşka bir insan yapmak istediler kendi istedikleri kılıflarına maskelerine uygun yüzlere .....
Şimdi ben ruhuma yama diye diktiğim teğel duygularımı hislerimi kalbimin derinliklerinde
O ıssız koridorlarında
Yalnızlığıma dikiyorum
Onu ağırlıyorum
Ona adıyorum
Kalan son katre aşkımı
Sonsuz bir sadakatle .
Oralardayım artık ben yüreğimin dehlizlerinde....
Zamandan ve insanlardan herşeyden uzak.
İnsan oldum orada kendi kusurlarımla.
Kendi içimde kendimden bile uzaklardayım.
Yazılan yazgımın en uç rıhtımında
Kalemin kırıldığı
Kağıdın boyun büktüğü
O son imla hatasındayım ben..
Noktanın hemen sırtında...
Gönlümün
Ruhumun
Ömrümün
Yüreğimin yaralarından düşen yaralı kuşlar can veriyor sessiz tüneklerinde Kalbimin
Kanadıkça kanatıldıkça kabuğu yaralarımın uzaklaşıyorum sesden sevdadan aşklardan hayattan, gönüllerden ,gözlerden.
Artık üflemek bile istemiyor İnsan acısı kırılmışlığı yitirilmişliği kanına işlemiş geçmeyecek yaşanmışlıklara..
İçimde bunca Can kırıklıkları varken
Kim diyorum kim basmaya cesaret edip girebilir yalın ayak
O ''Aşk'' makamının sahipsiz tahtına..
Cevabı öznesi asla bulunamayacak meçhul sorular şah çekiyor beynimin derinlerinde...
Sönmeyen bir yangın benimkisi içeriyi sıcak tutmalııym ki sıvası dökülmüş dört duvar yalnızlığımda bırakmasın beni...
Mevsimler değişiyor,
Ömür tükeniyor zaman geçiyor yüreğim hep asılı kalıyor hazanda
Ve içim hep göç mevsimi.
Uçsuz bucaksız göğünde
Kimsesiz çorak toprağında bahtımın.

İnsan Acı ve Hüzün
Onur Özkaya