Vermiş iken yaradan; ulvi makam insana;
Ne yazık ki çok gördü; bu rütbeyi ins sana!
Hilafet-i arziye, verdim derken Hak sana;
'O konuşan hayvan' (!) der, bazıları bak sana!
“Eşref-i mahlûk” demiş, Hak’tan inen din sana!
Gıpta eder bu yüzden, melek, semek, cin sana!
Her varlıktan ziyade, vermiş Allah şan sana;
Böyle Kerim Rabbini, hamd, senayla ansana!
Arz dolusu nimeti, vermiş o zat kansana!
O mün’im’e her daim, şükranını sunsana!
Onca lütf-u hak için; hamd gerekken insana;
Hala ondan uzaksın, ne diyeyim ben sana?
“Şükredersen cenneti lütfederim” der sana;
Yetmiyor mu be nankör, cennet gibi kar sana?
Fani dünya olamaz; asla bir yar insana!
Sırf bekaya çalışmak, ahirette kar sana!
Yetmedi mi isyanın, bir noktada dursana!
Yoksa vacip olacak, azap, ikap, nar sana!
Tövbe edip yalvarmak, geliyorsa zor sana;
Olur, elbet uhra da; nar-ı cahim yar sana(!)
Cihat ŞAHİN
07.05.2011-İZMİR
Kayıt Tarihi : 7.5.2011 12:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)