İnsan Şiiri - Berfin Orhan

Ayağı kırıldığı halde vurmayı dahi unuttukları bir at gibi gezdi umutlarımız,
Bir köşede öylece
Unutulmaya yüz tutmuştu inançlarımız.
Bir salkım kiraz,
Bir güzel sözdü hayatı yaşanılır kılan.
İnsan, kırılandır dedim;
İnsan çamura batan,
İnsan; bir yerlerde duygularından duvara çakılan.
Yüzünden hüznü silsen aklı bin dereden acıyı çıkartıp kendi ömrüne salan.
İnsan, şahdamarından arsızlık akan.
Durmadan yeniledim sözlerimi:
İnsan, başkasına açtığı çukura kendisi tepe taklak yuvarlanan.
İnsan, kırgınlık yağmurundan kaçarken
Hüsranın bataklığına saplanan
Ahh insan!
Hep en çok ağlayan.
İnsan, bir yanı durmadan kanayan,
Sevdası dem dem kendini hatırlatınca kalbinin orta yerinden çatlayan.
Lerze gibi damıta damıta dudağına sürüldü insanlığın kalbine aşk.
Öyle uzak ihtimallerin sevincini barındırır ki içinde
Ve durmadan bekler yarınları.
Tüm planlar, sevinçler, hayat hep yarın yaşanacaktır
Ve yarın gelecektir umutların en büyüğü,
Bugünü olmadan ortalama yetmiş sene yaşayan canlıdır insan.
Cam kenarlarını hüzünlü,
Yitirdiği sevinçleri bir alayla anlatandır insan
Halbuki sahip olduklarımızdan çok yitirdiklerimiz değil miydi bizi biz yapan?
Trajedik hayatlarla doludur dünya
Kime değsen bir acı fışkırıyor orta yerinden
Bazen susar, bazen bağırır ama zulme sessizdir insan.
Uzun zaman oldu izledim de nicesini
Yaşamın zerresi yoktu gözbebeklerinde
Asıl kıyamet bu değil miydi?
İnsan, kırk bıçak darbesine göğüs gerip
Bir çift sözle yerle bir olan;
insan, asıl unutulduğunda ölen...