İnsan Şiiri - Muhammet Halit Semiz

Bir secdeyle başladı garib hikâyen
Sonra ilk yanılgın hazin gurbetin
Sürgündeki hilâfet acılı pâyen
Doyurmayan sofra belâlı servetin

Bir tövbe yetişti olmadın heder
Lâkin çok sürmedi doyumsuz vuslat
Meyveye ağlarken kederli peder
Bir cana kastetti uğursuz evlat

Yolun hep ayrılık yolun hep hüsran
Fezâda yüksel katrede boğul
Canını yutarken amansız tufan
Gemide ayrıldı babayla oğul

Müjdeledin gelecek Ad ve Semud’u
Sodon ve Gomore, Pompei ve Bâbil
O şerir düşmana verdin umudu
Babada değilse evlatta KÂBİL

Kâh yıkar kâh yaparsın zıt iki yol
Had bildiren kudret koymamış hudut
Nice ulvi yürekler nice şerli kol
İbrahim(a.s) sendedir, sendedir Nemrut

Bir ikindi vakti kavuştun onla
Ve sürgün ülkede teselli ânı
Yurduna götüren kutlu fermanla
Geldi yerin, göğün kadim Sultân’ı (a.s.m)

İzzetin şerefin göğü aşınca
Şefkatli Sultân’la gelen af ile
Onu da incittin yine azgınca
Yine düştün yola iki kâfile

Sen ki cihanda nazlı halife
Sen ki destânı sırlı kitabın
Seni anlatır her bir sahife
Muhâtabı sensin şanlı hitâbın

Katrenin temsili sonsuz ufukta
Okyanus misâli derdin ve arzun
Ne yalan ne gerçek puslu boşlukta
Tâkâtin pek azdır yolunsa uzun

Ruhun ki mânâdan eşsiz kristal
Göklerin kaçtığı emanet yükümlüsü
Bedenin acizliğe en güzel misâl
Zamanın ve mekânın müebbet hükümlüsü

Sen ki bir yüce dersin serseri talebesi
Koşarken yakalandın bir darbeyle ensenden
Eşref ile esfelin riyâkâr müşterisi
Hâlâ ders alamadın ne hayırdan ne şerden

Bir imtihan deryası, ölüm limanın
Çarkında ezildin gaddar feleğin
Başı da sonu da hüzün romanın
Pişmanlık senin iki cihân mesleğin...

Ali Tahir Muhali