İnsan Şiiri - Sevda Sevgi Laloğlu

İNSAN

İnsan kol kanat germez rızâ için insana
Kuşlara özendi nefis takla atar her yana
İnsan doğal bir sanat vermiyor ise cana
Taşlara özendi insan yatıyor bozuk yola
İnsan insanım diye söylenip duruyor da
Hayvana özenir gibi damda yatıyor hâlâ

Kolu kanat bilerek yolu bulmak mı insan
Nefsi kuşa vererek takla atmak mıdır san
Canı sanat bilirken soyamazdın doğalsan
Atılan taş olmadan çakıl kalmak mı insan
Sözde pay ediyorsun bak insanlığı insana
Doluşarak damlara yular kırmak mı insan

İnsan eziyet etmez ki herhangi bir canlıya
Kanaatsiz varılamaz gerçek denen varlığa
Damı bırak öncelikle kendini deminde ara
Erilmezdi insanlığa benliği çifte koşmayla
Arama öyle insanlık boynundaki tasmayla
İnsan olunmuyordu zorlama ve kasmayla

İnsan ezelî görmez anasından doğmayla
Ancak ebedi bilir nefsi kundağa sarmayla
Derinle hiç övünme deri hayvanda da var
Akıl sana ölmüyorsa taş dirilmez oymayla
Düşün ve sor yeniden insan mısın âhirden
Taklît ayrı sahiden olmaz masal satmayla ...

[ Sevda Sevgi LALOĞLU ]