İşte insan da duygu olmakla tam da bu günahın ilk ürünü olan somutluktu. İlk günahın somutluğu olan “melez insan”; kendisini kendisine, ilk günahı hatırlatmanın da; ilk ürünüydü. Üstelik âdemin: ata erkil ruhlu totemi duyguyu kendisine sadakat etmesi; ön ittifak içinde sentez olmanın yararlanışına vefasız olmayı da ihanet ve günah sayıyordu. Toteme vefasızlık ve ihanetle; ilaha karşı vefazlık ve ihanetten kaynaklı çelişkin günahın ateşi içten içe âdemi kavuruyordu.
Üstelik bu ihanetin günahını taşıdığı yetmiyormuş gibi bir de bu "ilk ürünler olan adamlar" karşı totem grubun totemine aiti yasak (tabu) yiyeceği ya da yasak dediğimiz tabu (meyveyi de) yemişti. Günahın ağırlığı iki kat artan âdemlerin öznel dünyalarında fırtınalar kopuyordu. Biliyorsunuz totem dönemde bir grubun ürettiği totem mesleği ürün, diğer gruplara dokunmaktan yenmekten yasak olan yiyecekti.
"İlk ürün (insan) " ilahlar (totem gruplar nazarında) kutsanmıştı [melezi senteze onay (vize) ] verilmişti. İlk ürünün bir yanı ata erkil duyguların salınımı olan "özne ruhsal dünyaydı". Bir yanı da şimdiki geçiş ritüeli içinde olmanın ilahi mana olduğu "sentez" yanları olmakla insandı. İşte insan bu müştemilatıyla bu "büyük ruh" olan "atalar ruhu" karşısında, suç işlemişle geliyordu; totem dikimize.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta