İnsan Şiiri - Zeyneb Özer

Yavaş yavaş unuturmuş insan
Uğruna can verebileceği her güzelliği
Umuda doğan güneşi, dağda açan çiçeği
Mutlu olduğu her anı unuturmuş insan

Unutmak istemedikçe sevilenin her hâlini
gülüşünün güzelliğini unuturmuş insan
Her sabah uyanınca görse yeşil gözlerini
Sevdiği gidince gözlerindeki ışıltıyı unuturmuş insan

Ellerinin ellerine değdiğini hayal etse bile
Zamanla hayallerinden vazgeçermiş insan
Sevmek için yaşasa bile kalpler
Karşılıksız kalınca vazgeçermiş insan

Sevenin vazgeçmeyeceği bilinse bile
Sevilmeyince özgür bırakırmış insan
Seven beklemeyi seçse bile
Günün birinde gitmeyi bilirmiş insan

Zaman geçmez olur
Çekilmez olur insanlar
Sevdiklerin tek tek gözlerinden düşer
Unutmaya alışırmış insan

Unutulmayacak olan güzel yârini
Unutmak için yol ararmış insan
Unutmak için yeşil gözlerindeki güzelliği
Yazdığı şiirlerini yakarmış insan

Vazgeçemek için çabalayıp
Oğuzcan gibi özgür bırakmayı seçermiş insan
Gelmeyeceğini bilse bile sevilenin
Ölene dek beklemeyi seçermiş insan.

Gelmeyince sevilen
Bu dünyadan göçmeyi seçermiş insan.