İnsan Şiiri - Zeynep Beşen

rüzgarı severim ve dağları
tepemdeki güneşi severim
sonrasında geceye kandil gibi yakılan ay'ı
ve daha başka başka
çimlerin kokusunu
kaldırım taşlarının sıra sıra oluşunu.
insanları ve insanları
müziğin ahengini
hayatın sessizliğini
turuncuyu maviyi
annesinin elini kavrayan yavruyu
miyavlan püsüğü
nereli olgunu çokta dert etmeyen karabaşı..
insanı ve insanları ..
sen hiç bir çınarın kokusunu içine çektin mi..
mezar taşlarına bakıp bakıp güldün mü..
oralı oldugunu bildin mi..
ölüm anlamasanda ciddi iştir
dalgaya vurmaz bizi ..
şimdi insanın korkusunu anladın mı ..
toprağı severim
ve okyanusu
okyanusta bir damla olmadığımı
kurak toprakları bilirmisin
yada dam başlarında göğü seyreden insanları..
şehirlerin kiri gece yıldızları gizler ..

çoğu daha nedeni bile bile yıldızları seyreder..