İnsan Şiiri - Yunus Aslan

Ve insan ihanet etmeyi öğrendi.
Önce bize yaşam veren toprağa,beton yığarak.
Sonra bize nefes olan ağaca balta vurarak.
Ve insan kadına ihanetti.
Önce yeryüzünün en emekçi, en fedakar ve en merhametli olan Anneyi kırarak,
Sonra uğruna can verip, can aldığı güzelliğine şiirler yazdığı sevgiliye vurarak.
Evet insan ihanet etmeyi öğrendi.
Doğanın milyonlarca güzelliğini
Yaşamında var olmuş en güzel ve en nazik parçalarını tek tek kaybetti.
Ve insan pişman olmayı öğrendi.
Kaybettiği herşeyi,kendi canı pahasına geri almayı istedi.
Kesilen ağacın yeniden yeşermesini.
Kırılan kalbin yeniden düzelmesini.
Giden sevgilinin geri gelmesini.
Hem çok ümiztsizken,hem de doğa üstü bir güçle sabretmeyi öğrendi.
Evet insan umuda aşık olmayı öğrendi.
Kurak bir toprağın canlamasını beklerken
Karanfile,yoncaya,papatyaya,güle yani tüm çiçeklere aşık olduğunu farketti.
Kırılan bir kalbin düzeleceğini beklerken
Kırılmış,ezilmiş,bükülmüş ve hassas olan herşeye aşık olduğunu farketti.
Ve insan keşke demeyi öğrendi.
Giden sevgilinin ardından,kuruyan çiçeğin ardından.
Aslında onun için var olmuş fakat kaybettiği herşeyin ardından...
Ve insan, insan olduğunu öğrendi.