İnsan Şiiri - İbrahim Rüşen

Nuh’un gemisine binmemiş nesli
Tufan neymiş bilmez kimi insanın
Kayya kuyusunu duymamış belli
Yalan denizinde yüzer kimi insanın

Yüzüne bakınca gözün kamaşır
Cemali aya benzer kimi insanın
Kalbi kara yüzü de kirli çamaşır
Sözü şer hem fesattır kimi insanın

Aşka düşmüş yüreğinde bir yangın
Sıkmış dişini feleğe kadere dargın
Kimi hayat yoluna sefil ve yorgun
Çarkı düz, şansı yaver kimi insanın

Sevgi ne güzel şey, nefret şeytan işi
Dostunun sırrını taşıyamaz her kişi
Laf taşıyan fesada denir mi er kişi
Boş boğaz ağzı gevşektir kimi insanın

Şükredenler, bir lokma ekmeğe kani
Bal yerine yerler bir acı soğanı
Karun da zengindi nerede bak hani
Hamt etmeyi bilmez kimi insanın

Zevke düşen ömrü boşa doldurur
Zalim olan gülü dalında soldurur
Gaddar, tekbir ile adam öldürür
Karıncayı incitemez kimi insanın

Cehalet devri mi bu översin putu
Süslü de olsa boş getirirler tabutu
Allah men etti Harut ile Marut’u
Hala fal ile uğraşır kimi insanın

Kulluk emredildi halg eden Hak’ dan
Yarattı ruhu, beden haki topraktan
Dünya denen şu dönme dolaptan
Savrulup düşmek ister kimi insanın