Insan Şiiri - Burak Keskin

Akşam ayı takmış oltasına
Ağları yırtılmış
Elleri nasırlaşmış
Özlemekten marazlaşan kalbi gibi
Bu gece bir balıkçının gözyaşları kamçılıyor denizi
Fikret'in çocukluğu çarpıyor tekneye
Belki hiç kimse bir daha aynı dilde söyleyemeyecek
Belki de hiç kimse bir daha sevemeyecek
O balıkçı çocuğun hüznünü
Ne aynı tat kalacak dudaklarımızda
Ne de aynı heyecan
İnsan olmak
Biraz da öleceğini bilmekten geçer
Belki bu yüzden acizane acizliği
İnsan olmak
Biraz da özlemekten geçer
Kaybolduğu o denizi...

Burak Keskin