İnsan Şiiri - Yüksel Nimet Apel

İnsan

Ona da koşmak yakışırdı
yarı yolda kalsa bile
her günden kalabalıktı yalnızlığı

ben miydim
perdedeki mi
hayat koşmak mı

oturup olacakları belemek miydi

hadi hep beraber bekleyelim

iyi dileklerle avundu insan
ve insan oğlu

kurtulamadı çocukluktan
hayali elleriyle sevgilinin
kendi başını okşadı hep
elleri dürüsttü
candandı

kaç adım ilerlemişti ki
yeryüzü serüveninde

ilerledi belki ileri medeniyetler seviyesinde
lakin insanlığından ödün vererek
dönerek her defasında geri

yarin gülbeşeker lebleri
ve çocuk sevinçleri

horoz şekerleri
şekerleri pamuk pamuk
bal dudak
göz zeytin

avundu insan
alma elimizden avuntumuzu aşk
olsan bile elma şekeri

biz razıyız ayrılıklara
darılıp darılıp barışmalara

alıştık mı savaşlara
orda dur zaman
bakma geriye
mazi kan kırmızı

kurşun askerleri
dahi

ve tabancalarını sulu
al çocuk ellerimizden

sevdiğimize sarılmak yetiyor bize
anlık ta olsa
avut bizi zaman

dönüp arkana bakma
arkanda pislik var

tek umudumuz şimdi cennet
avut bizi

orda da kölelik varsa insandan insana
boşa kürek çekmek
her şeyin başı emek

9/Ocak/2010/Bodrum

Yüksel Nimet Apel