İnsan.... Şiiri - Mehmet Çoban

Kullara kul olmuş insan
Aklını, iradesini çıkarına kullanan
Kendinden başkasını saymayan
Sevgiyi, barışı kendisine arayan
Başkasıyla sürekli savaşı olan

İnsan olmanın neresindedir?
İnsanlığın neresindedir?

İnsanın çıkarı hiç bitmez
Çıkara yönelmiş insan barışa gitmez
Savaş yolu, sevgi, saygı yolu gütmez
Kula kul olan insana hiçbir şey yetmez

Allah iki insandan söz eder
Birine mümin, diğerine kâfir der

Mümin, kendine, insana, insanlığa güvenen
Sevgiyi, saygıyı, barışı ilke edinen
Kullara değil, Allah’a itaat eden
Yalanı terk edip gerçeği söyleyen

Kâfir, Allah’a isyan eden
Aklını, çıkarını ilke edinen
Kendinden başkasını sevmeyen
Çıkarına her şeyi istismar eden
Gerçeklerin üstünü örtüp yalanları yol edinen

Bu iki insan arasında gezinen
Çıkarına geldiğinde Allah’a inandım diyen
Çıkarına geldiğinde Allah’a isyan eden
Müminliği, kâfirliği kimliğine yediren

İnsan, en çok kendisini seven
İnsan, en çok kendisine ihanet eden
Çıkarcıların dolduruşuna gelip hayatını zindan eden

İnsanlar, kin, nefret, savaştır gündem
Arınır mısın insanlık için desem
Tarihten, bilgiden, bilinçten söz edersin
Asla, söz laf dinlemezsin
Sıkışınca Allah dersin
Rahatlayınca terk edersin

Düzgün dünyayı karmakarışık yapansın
Allah’tan çok kendine tapansın

Ömür gelir geçer
Dünya sevdası bir gün biter
Dünyaya aldanışın yeter

Aklın, kalbin, söylediği ne ifade eder?
Dünyada ne kötülük, ne iyilik biter
Safın hangi taraf onu bil yeter

İyilik sadece Allah’ın yoludur
Gerisi, insanın kendini kendisinin kandırma yoludur

02.07.2013 – İzmir