İnsan Şiiri - Osman Bulut

Dünyada ne mutlu Türküm diyene
Demeyen de insan diyen de insan.
Siyah tene, kızıl tene, ak tene
Saygı duymayan da duyan da insan.

Yüzlerce kabile yaratan Mevla
Hepimizi Rus eylerdi pekala.
Üstünlük takvayla yalnız takvayla
Ölçülür tartılır o yanda insan.

Kendini kul bilen çizgiyi aşmaz
Şuyum, buyum deyip kabarıp taşmaz.
Bence kolay kolay yanılıp şaşmaz
Akıl imamına uyan da insan.

Gözler, eller, kollar, ayaklar, dizler
Her şey emrimizde sanırız bizler.
Kendisinden önce gideni izler
Bir yıldız misali kayan da insan.

Onu tut, bunu at, şunları ayır
Böyle davranıştan gelir mi hayır.
Kazanır kaybetmez; küçülmez büyür
Hemcinsini sevip sayanda insan.

Ali Osman Arap; Bilal Habeştir
Ebubekir, Ömer Zeyd ile eştir.
Tir tir titrer; “İnananlar kardeştir”
Yüce ayetini duyan da insan.

Yel eserek, sular coşarak gelir
Dağı, denizleri aşarak gelir.
Hakkı bilen, gören koşarak gelir
Gönlünü toprağa yayan da insan.

Taşa çalmalısın gururu kibri
Çıkarma aklından daracık kabri
Tavsiye etmezse; Hak ile sabrı
Yemin olsun asra ziyanda insan.