İnsan Şiiri - Necmettin Özgürsoy

En büyük fırtına insanın gönlünde,
En yüce sevgi kalbindedir.
Gün gelir beyni harman yerine döner,
Seçilmez hiddet midir, keder midir?

Bazen örtü olur kederlerine,
Dumanı tütmeyen yangın yeri gibidir.
Bazen gözden dökülen inci taneleridir.
Gazaba dönüşen muson selleridir.

İnsan toprak gibidir, tüm kötülükleri,
Sindirir sinesinde de, döküp saçmaz geriye.
İnsan yaprak gibidir, binlerce hazanı yaşasa da,
Bir damla suyla lalezara döner, ilham verir arıya.

İnsanı insan yapan, ne paradır, ne şekildir.
Sultanlardan ferman olsa, dinlemeyen bir gönüldür.
Kurşun delmez, kılıç kesmez, her konuda paran geçmez.
İnsanı insandan seçmez, değeri tatlı dilidir...