İnsan... Şiiri - Ali Efeoğlu

Bir garip Ademim yeryüzünde
Cebimde param var,kendimi bir şey sandım
Bir cahillik aptallık var ki üzerimde
Sıhhatim iyi iken,hiç hasta olmam sandım

Neden beni suçlarsınız bilmem ki
Güçlü kuvvetliydim,kendimi İlah sandım
İki göz birde kulübe aldım da
Dünyanın bütün sarayları benimdir sandım

Düşkünleri,fakirleri,yoksulları görünce
Üç kuruş paramla kendimi Karun sandım
Hele birde güzel kadın güldümü bana
Bütün kadınlar bana aşıktır sandım

İhtiyarları,yaşlıları gördüm,başımı çevirdim
Bu ortama muhabbete uymazlar sandım
Şayet bende böyle bir ihtiyar olacaksam
Yandım ki dostlar o zaman yandım

Benden zenginlerini bilince
Fesadım tuttu,hep kıskandım
Benden fakirlerini görünce
Paraları yok,insan yerine koymadım

Kibir denen şeye esir olmuşum ki
Ömrüm boyunca burnumdan kıl aldırmadım
Egoistlik,bencillik markam olmuş
Hep bana hep bana dedim,kimseye bırakmadım

Hayvanlar da neymiş ki,neticede hayvandırlar
Bir Yağmur Kurdunu ayağımla ezerken,hiç acımadım
Çiçekleri koparıp,ağaçları da keserken
Yerlerine ne koyacağımı hiç hesaba katmadım

Bir ömür günah,günah yüklemişim ki küfeye
Öteki dünyayı bilemedim,çok uzaktır sandım
Bu kadarcık kusurda herhal affedilir
Bende sizden biriydim,bir insandım!

Ali Efeoğlu
15.Ekim.2002.İzmir..