İnsan Şiiri - Necat Necdet Demircan

Bir tutam iyilik tohumu ekmemişsen o haset ruhunun orta yerine,
Boşuna bekleme! Hiçbir fidan meyve vermez, kıraç yüreğinin ‘bereketli’ bahçesinde…

Bir zamanlar,
kuru bir ekmeği
hep beraber bölüşerek yerdik…
İşte biz SEVMEYİ
öyle öğrendik!

Yabani bir atsın
Ya yüreğin yönlendirir,
Koşarsın uçsuz bucaksız bozkırlarda
Ya bir kement boynunda
Çitlerle süslü uzak haralarda...

Göç kaygısı olmayan bir kuşsun
Olsa da kanatların
Sahibinin verdiği yem kadardır istihkakın
Ve o denli renkli rüyaların...

Eriyen karlarla büyük bir ırmaksın
Sözde özgür akarsın
Yatağın kadar heybetlisin
Aktığın kadar şiddetli
Ve önüne çekilen set kadar engin...

Nihayetinde bir insansın
Bildiğin kadar akıllı
Paylaştığın kadar zengin
Sevildiğin kadar dingin
Arkadaşların kadar kalabalık
Ayazların izni kadar sıcak
Kalp atışların kadar sonsuz
Gülümseyebildiğin kadar sorunsuz
Ama çoğu zaman zavallı
Dopdolu olsa da gönlün
UNUTMA:
Biçildiği kadardır ömrün...

Takvim yaprakları değildir insanı kıyasıya yıpratan, bakıp da göremediğin, sevgisizce harcadığın nüanslardır seni bu kainatta önemsiz kılan...