İnsan Şiiri - Nurşen Alıcıer

‘’Ve anladım ki insan, hep kendine insanmış… Yalan yok! Mutluluk; bencilliğin en yakın arkadaşıymış…’’

Ömrün yarım kalınmışlığı vurur demini yokluğa
Sahibini tam bulmuşken, kalbin duruşu
Ölümcül umutlar…
Tam dokunacakken
Siyaha dönüşen beyazlar…

İnsan,
Kaç bahar düşlemiş
Kaç bahar görmüş
Kaç bahara meyletmiş
Kim bilir…

İlla ki hep sevgi
Mutlaka bir aşk
Olmalı…
Biraz para
Biraz umut
Muhakkak…

İnsan
Kaç kez, başlamış yeniden
Kaç kez düşmüş, başladığı yerden
Ölüm sadece kalbin durması mı?
İnsan, kaç kez ölü bulunmuş
Hayata dair nefes alırken
Ve kalbi hâla çarparken …

Yenilmiş
Hırpalanmış
Yangınlar çıkartmış
Yangınlar söndürmüş

Yılanla omuz omuza
Akreple koyun koyuna
Salına salına
Kendi adına
Basmış dostun sırtına
Bir türkü tutturmuş
Yürümüş yoluna…

Her şey biraz daha
Birazcık daha
Mutlu olmak adına…

İnsan
Kendine insan
Aşk
Sevgi
Para
Bir daha
Bir daha
Bir daha…

İnsan
Kaç bahar düşlemiş
Kaç bahar görmüş
Kaç bahara meyletmiş
Kim bilir…

Nurşen Alıcıer