İnsan Şiiri - Fikri Pınarlı

Ağlayarak gelir yalan dünyaya
Muhtaçtır kollanıp ve korunmaya
Kol kanat germiştir anne,babası
Onu büyütmektir bütün çabası

Günler sonra gözlerini açmıştır
O yuvaya huzur neşe saçmıştır
Aylar sonra yavaş yavaş sürünür
Her köşede her bucakta görünür

Düşe kalka ilk adımı atmıştır
İlk kez övgürlüğü böyle tatmıştır
İlk cümlesi muhtemelen annedir
Bilir ki annesi hep yanındadır

Koşar oynar arkadaşlar bulmuştur
Kendince büyüyüp adam olmuştur
Yaş yedi dir okul çağı gelmiştir
A yı be yi oda artık bilmiştir

Yaş onbeştir ilk sevdaya düşmüştür
İşler karışıktır aklı şaşmıştır
Heyecandan yere göğe sığamaz
Artık hiç bir şeye boyun eğemez

Fırtınalı geçer gençlik yılları
Elinde soldurur gonca gülleri
Askerlikle basar artık firene
Hasret kalacaktır dosta yarene

Olgunlaşır aklı gelir başına
Düşmez artık boş işlerin peşine
Evlilik çağıdır yuva kurmuştur
Mutluluğun durağında durmuştur

Derken çoluk çocuk sarar başını
Unutturur baharını kışını
Meşakkatle geçer artık yılları
Yokuşa sürülür bazen yolları

Göz açıp yummadan geçmiştir zaman
Ağaran saçları dinlemez aman
Elinde bastonu gözlük gözünde
Artık intizarlar vardır sözünde

Ömür sermayesi şimdi bitmiştir
Bütün uzuvları iflas etmiştir
Hayat artık yelde savrulan yaprak
Doyurur gözünü bir avuç toprak