İnsan Şiiri - Mahmut Nedim Amcaoğlu

İnsanlar gördüm
Kimi aç kimi açıkta
İstemezdim oysa ..
Ne olsaydı ,ne de bileydim
Çekip gitmeliydim belki,
Hemen oracıkta..

Yüregime dönüp baktım
Neydi bu Allah ım
Neydi paylaşılamayan..
Ama insan bu anlıyorum,
Anlamazdı insan
Kendi yüreği yanmadıkça,
Ne garip ki yükselemez
Solgun olunca ruhlar
Önce dibe batmadıkça..

Altı yaşında bir çocuk..
Sor bakalım sor ona
Neden yalnızsın diye,
Kulakların kanamaz mı
Babam yok ki dediği,
O koskoca çığlıgında...

Ben ürperirken bir kemanın iniltisinde
Bir tokat gibi iner
Ağıt yakan o köylü kadının sesi
Başı bağlı yüreği açık
Meğer insanmış en acı seslisi...
Neden anlamadım ki
Bu daracık, insafsız yollarında
Öğüten de benim, Öğütülende
Yine de çınlıyor işte..
Bir ağıt ki acısı
Yankılanır bir o yana bir bu yana..

İstemezdim oysa
Geriye dönüp baktıkca
Doksanaltı yaşında bir ihtiyarın
Annecim gel... beni al yanına
Dediği o dünyasında…
Kalakaldığımda ve tuhaflaştığımda
Sönüyordu o meşale
Ben geceye inat yaktıkca..
O biliyor annesini
Her gün daha yaşlandıkça..

Bir de güller solduğunda
Bir de sözler beni aldattığında
Neden anlamadım ki
Meğer insanmış en delisi...

Öğrenirmiş cocuklar
O yalın gerçeği oyun oynadıkça,
Büyüklerse kaybedermiş
Ellerinde tuttukları
Ve birbirlerine vurdukları
Gözyaşlarını,görmek istedikçe
Sadece başkalarında...

İstemezdim oysa
Geriye dönüp baktıkça....
Bir iyilik kadar büyük
Genç erkeğin başında
Helal ekmek gibi parlayan alnında
Bir ışık gibiydi baba olmak..
Neden olmasındı insanca yaşamak.
Ama insan bırakmazdı
Birbirinin kurdu ya..
O ışıgı bırak
Ya da buralardan uzak..
Yeni doğmuş bebeğine sarıldığında,
Şerefiyle yaşamak
Zor değildi aslında,
Ama insan ya bırakmazdı işte
Bazen ikna ile bazende zorlayarak..
Neden anlamadım ki
Meğer insanmış en gaddarı
Elleriyle birbirini boğdukca...

Birde asıldıgında
Yıldız gözleriyle masumiyet,
Yazılmıştı eşiğine kapıların..
Buraya insanlar giremez
İnsanlıktan çıkmadıkça..