İnsan... Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Ona da koşmak yakışırdı; yarı yolda kalsa bile...
her günden kalabalıktı yalnızlığı.

benmiydim,
perdedeki mi
hayat koşmak mı

oturup olacakları belemekmiydi

hadi hep beraber bekleyelim.
iyi dileklerle,
avundu insan,
ve insan oğlu...

kurtulamadı çocukluktan,
hayali elleriyle sevgilinin
kendi başını okşadı hep,
elleri dürüsttü,
candandı...

kaç adım ilerlemiştiki,
yeryüzü serüveninde

ilerledi belki,
her defasında geriye dönerek.

horoz şekerleri
şekerleri pamuk pamuk.
bal dudak,
göz zeytin...

avundu insan,
alma elimizden avuntumuzu aşk
olsan bile elma şekeri...

biz razıyız ayrılıklara
darılıp darılıp barışmalara...
alıştık mı savaşlara;
orda dur zaman
bakma geriye,
mazi kan kırmızı...

kurşun askerleri
dahi ve tabancalarını suyun,
al çocuk ellerimizden..

sevdiğimize sarılmak yetiyor bize,
anlık ta olsa...

avut bizi zaman,
dönüp arkana bakma,
arkanda pislik var...

cennetin de yoktur ya,
avut işte,
orda da kölelik varsa insandan insana;
boşa konuşma...

9/OcAK/2010/Bodrum