İnsan Şiiri - Çetin Yılmaz

Kabusların yaratıcısı oldum,kendimi lanetledim
ve uzak durdum insana uzak herşeye
Tadımı rengimi lanetledim
Yolcu ettim
içimdeki
Öksüz bebeleri
Yine hayat denilen o düz ve ağır türküye döndüm
Ama
Bir türkünün en hızlı yerinde aniden susma ihtimalim
Var
2
Terk ediş ve sürgün /hatta kaçışla anılıyorum
Bir mezarın tapusuna,toprağına gömülüyorum
Aidiyet
Çıplak bir insan gibi yürüyor
Bütün eklentilerinden kurtulmuş
İplerini koparmış
Bedeninde yalnız ve yalnız insanı taşıyan
O kutsal sözcük gibi
İnsan
Bütün eklentiler ve kirlerini bırak
Arın aidiyet duygusundan
Sil bütün önyargılarını
Unut anne ve babanın rengini dilini
Çırılçıplak
Milliyetsiz
Ülkesiz
insan