İnsan Şiiri - Muhammed Salih Gedik

İki koskoca âlem,
Sığdırılmış bedenime.
İlginç bir varlığım,
Aklım ermiyor benliğime.
Zahir, bir tarafım:
Yer, içer, gezer dünyada.
Görülmez, diğer yanım:
Meleklere benzer gaybda.
Bitmez savaşlar içindeyim,
Kansız, ateşler altında.
İki ordu karşı karşıya,
Meydan yeri bedenim.
Bir bu taraftayım,
bir o tarafta.
Sancılarla kıvranmaktayım.
Saadete davet eder,
Biri diğerini;
Akıllıca,
merhametli,
adilane.
Şekavete cezb eder diğeri;
Şeytanca,
Sinsi,
cahilane.
Bitmek bilmez aralarında
cidal ve niza.
Bedenimi yere bağlayan,
Sanki çelikten halat nefsim;
Onda orduların tasarrufu,
Kamçılıyor arzularımı.
Yedi ayrı iklime,
Bölünmüş benliğim.
Yayılmış her birine,
Milyonlarca erim.
Maleyanide kulağım,
Namahremde gözüm,
Şükürsüz, zikirsiz dilim,
Doyumsuz karnım,
Zalime ermez elim,
Mazluma varmaz ayağım,
Ve yedincisi,
en belalım,
Akıl bırakmaz başta
tenasülüm.
Barındırır olmuş her biri,
Binlerce süvari.
Ve başlarında vehim:
Tahtına kurulmuş sultan,
Buyruk bekler nefisten.
Kazanırsa şayet savaşı,
Hükümet olur şeytan.
Ve ben, işte o zaman
Çıkıyorum insanlıktan.
Akıl önder olursa,
Boyun eğerse ilahi emre,
Hükümet oluyor meleksi yanım.
Ve ben, işte o zaman,
Hissediyorum, kendimi insan.