Yaşamda bir yaprak gibidir insan
Bir rüzgâra kapılır
Sürüklenir tozlar içinde, çamurlar içinde…
Çarpar seni en sert kayalara
Kanatır başını, yırtar tenini
Halden hale sokar seni, tanınmazsın
Uçsuz diyarlarda bulursun kendini
Bazen seni neyin beklediğini bilmezsin
Düşersin yangınların ortasına amansızca
Kaybolursun yaşamın gözbebeklerinde
Bazen alır götürür seni mavi suların yeşile hasret kıyılarına
Kurutur seni her geçen günün yorgunluğu
Buldum derken kendini
Tekrar kaybolursun yaşamın gözbebeklerinde
Yarına korkuyla girersin umudun koynunda
Yaşıyor muyum diye felsefe yaparsın
Çıkmaz sokaklardan medet umarsın
Sonra bir uçurumun dibinde kapanır göz bebeklerin
Yarına giden kapılar artık kapanmıştır üstüne.
Kayıt Tarihi : 3.2.2009 23:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!