İnsan Şiiri - Kemal Tekir

Gelir ağlaya,ağlaya,
İnsanlar garip Dünyaya.
Büyürler düşe kalka,
Acı,sevinç bir arada.

Sancılı geçer çocukluk,
Bazen varlık,bazen yokluk.
Kiminin boynunu büker,
Büker her zaman yoksulluk.

Aileden,çevreden,
Alınır ilk bilgiler.
Okullarda devam eder,
Eğitim denen süreçler.

Beşikten mezara kadar,
Sürer eğitim süreci.
Okur,araştırır,sorgular,
İnsan varlık nedenini.

Çevresinde,yurdunda,
Dünyada olup biten,
Olaylardan etkilenir,
Bilgilenir,öğrenir.

Akrabalık bağıyla,
Kurulan arkadaşlıklarla,
Yaşar,gider bir arada,
İnsan başkalarıyla.

İş ve sosyal yaşamında,
İletişim kurar insan,
Hemen hemen her konuda,
Çevresinde olanlarla.

İnsan doğası gereği,
Merak eder her şeyi,
Araştırır,sorgular,
Başından geçenleri.

Kazalar,felaketler,
Yaşanır ara sıra,
Hüzün verir insana,
Bütün bu olanlarda.

Ölüm herkesin başında,
Gelir vadesi dolana.
Üzülür insanoğlu,
Önce ayrılanlara.

Özel günler bayramlar,
Coşkuyla kutlanan anlar.
Paylaşılır mutluluklar,
Artar gider dostluklar.

Hızla geçip gider zaman,
Gözyaşına bakmadan.
İnsan kayan yıldız gibi,
Göçüp gider aramızdan.

Hatırlanır ara sıra,
Yitirilen yakınlar.
Asla unutulmazlar,
Ardında eser bırakanlar.