İnsan Şiiri - Sevinç İnal

Hayatı aramaktan ürktüm
Benim bildiğim yerde değil bu hayat
Boğum boğum gün Elden düşme sevgiler
Yalandan aşklar, utanç içinde yüzüm
Affedersin hayat...

Ben doğarken bu yüzden ağladım
Daha gelirken mahcuptum
Büyüdüm ama değiştiremedim
Eğer seçebilseydim
Seni üzmelerine fırsat vermezdim
Tüm yürekleri açardım tek tek
Sevgiyi doldururdum içlerine
Dürüstlük ilke olurdu önce, sende üzülmezdin böyle
Üzgünüm hayat...

Ben girdim senin koynuna sen bastın beni bağrına
Ama bende ihanet, yalan bende
Öyle çirkin ki yüzüm
Sen nur bile olsan, parlamaz suratım
O yüzden ağladım doğarken
Ben geliyorum dedim, ben
Bir yanım fitne bir yanım nifak
Özür dilerim hayat...

Sen bilmezliğe açtın kapını, misafirperverdi yüreğin
O gani gönlüne aç gibi daldım, ne var ne yoksa aldım
Seni bitirdim sandım, ben bittim
Haris ruhumu doyuramadım
Bağışla hayat....
Sende yıldın, sende yoruldun, ben seni gün gün vurdum
Sanki doğuştandı kinim, aldırmadın
Boğuştum durdum, ihtiyarladım
Kırdım seni incittim, belki ağlattım
Ben insanım hayat, insan.
Ben unuttum, sen hiç unutmadın...