İnsan Şiiri - Sabri Daşo

insan ...insan...insan...
çoğu kez nisyan... bazen isyan...
kimi nobran kimi evcimen
kendine yakını hak gören
ırağa  duvar ören
siyah beyaz sanma
grilerle dolu bir serüven...

insan...insan...insan...
sustun mu denilir koyun
konussan sevilmez huyun
maskelenmiş çehrelerde
binlerce hilekar oyun

insan...insan...insan...
sevi diyende sevgi yok
gönlü aç karnı tok
sözler kallavi, giyimler muteber
hakikatten kime ne
zıt tezat  beraber