İnsan Şiiri - Levent Topludal

Bahtım ne günler gördü alkışlardan silahlara kadar!
İnsanlık hâli dedim, her birine tevekkül gösterdim;
Güldüğüm de oldu, ağladığım da sabahlara kadar
Her günümü nimet bildim, hepsine hakkını verdim.

Şeytana uydum zarar ettim, uymadım tekrar kazandım;
Serdi bir gaflet döşeği, uyuyup uyuyup uyandım;
Vesvesesine düstükçe daha bir kuvvetle inandım;
Bazen yenildim bu savaşta, bazen onu yere serdim.

Vezir de olduğum oldu idamıma ferman ararken;
Uçsuz çölle de karşılaştım âlemde orman ararken.
Her kapı sesinde birkaç derdim için derman ararken
Kapıda görünen ya dermanım oldu, ya yeni derdim.

Temizim dediğim anda üzerimde bir karış balçık;
Hırsız olmasam bile, hırlılığım tartışmaya açık.
Balığınıza ilişmişsem de yoktur gözümde kılçık,
Ara sıra kendime namert dedirecek kadar merdim!

Sordum: "Hangisine meyletmeli; Ayşe, Mary, Ursula? "
Sırayla her bir yönü gösterdi kalbimdeki pusula.
Cebimdeki bin paranın birini verdim bir yoksula;
Cennete bir kişi lâzım dediler, kendimi önerdim!

Düşündüm ki: Acı çekti mi Neron Roma'yı yakınca;
Nemrut İbrahim'i öldürmekte gördü mü bir sakınca?
İçinde kendimi gördüm kendim gibilere bakınca;
Ben de dünya dolusu Âdemoğlu içinde bir ferdim.

(29 Şubat 2000)