İnsan Şiiri - Adem Yazar

"işte hayat"

Ana rahiminde tutunca maya
Hayat denen yola giriyor insan
Günleri dolunca tam dokuz aya
Doğumun vaktine eriyor insan

İlk nefes ciğere dolduğu zaman
Bir feryat kopuyor ortaya aman
Korkulu, tedirgin, bakışta güman
O anda bir melek görüyor insan

Başlarmış memeden sütü emmekler
Verilir nicesi, çaba, emekler
Destekle oturur, derken emekler
Ardından kalkıp da yürüyor insan

Ruhu misafirken küçük bedende
Merakı cezbeder gelen gidende
Cevaplar arar hep nasıl neden de
Öğrenmek amaçlı soruyor insan

Aklı fikri erer idraka başlar
Bilmişlikle dolu olur o yaşlar
Oturmaz bir türlü içinde taşlar
Herşeyi bir şeye yoruyor insan

Boy atıp süratle, yıllar geçince
Gözü görüp, gönlü yarı seçince
Aşk denen badeyi elden içince
Atiye hayaller kuruyor insan

Evlenip barklanır nüfusu artar
Geçim derdi çöker, hesaplar, tartar
Mutlu olmak için kendini yırtar
Bin telaş bir ömür sürüyor insan

Nihayet saç ile dişler dökülür
Fidan boyu öne doğru bükülür
Vakti gelince tin tenden sökülür
Emaneti öyle veriyor insan

Nüfustan düşülür, mefta yazılır
Tez elden gidilir mezar kazılır
Eşi dostu ağlar, sızlar, üzülür
Omuzlarda kabre varıyor insan

Kapağı kapanıp ışık sönünce
Seven toprak atıp eve dönünce
Münker ve Nekir'i gelirmiş önce
Sonra mı? Orada çürüyor insan

Adem YAZAR
06 Nisan 2021

Tin : Ruh
Güman : Kuşku. Şüphe.
Ati : Gelecek