İnsan Şiiri - Eda Aparan

Bilerek doğmuyor şu insanoğlu
Doğuncada uzatıyor hayat yolunu
Pırıl pırıl yüreğini, tertemiz ruhunu
Kendi elleriyle kirliyor insan

İki yol var önünde şans onun için
Dilediğinde özgür, hakkıdır seçim
Ama gün olup ağlarsa için için
Kendi düşmanını bile üzüyor insan

Eskiden sevgi ile büyürdü bebek
Edebi, saygıyı bilirdi ne demek
Böylelerine değil dua eylemek
O anda uğruna ölüyor insan

Şimdi nerede o saf güzellik
Herşeyde biraz kin, biraz beğenmişlik
Malı-mülkü olanda yok böyle kişilik
Çağdan çağa geçtikçe şaşıyor insan

Aklını başından alıp götüren
Ağlayanı bile hemen güldüren
Ne yazık ki içten içe öldüren
Paraya bile put gibi tapıyor insan

Tabiki parayla saadet olmaz
Para olmadan da yuva kurulmaz
Bir düş ki zorluğa yüzüne bakılmaz
Hiçe sayıp sırtından vuruyor insan

Ya birde tehlikede olunca bak sen ona
Ne ana tanır gözü, ne de bir baba
Bırakın evi, ocağı herşey bir yana
Bir can için bin can yakıyor insan

Geldin bari güzel git şu dünyadan
Düne değil bugüne bak düşün en baştan
Eğer ki yarını olmazsa o zaman
Boşu boşuna hayatı yaşıyor insan

Gerçi yaş ilerledikçe olunur pişman
Yıl hesabı yapılır hemen kafadan
Maalesef yol tükenmiş anlaşılan
Kendi gününden de gün çalıyor insan

Artık gitti gençliği saçları da ak
Gözlerde solmuş değildir parlak
Etler buruş buruş gülmekte yasak
Gün geçtikçe eriyip bitiyor insan

Bitmiş bir vaziyet hal olur sende
Bir bardak su veren olmaz düşene
Yaşamı sürersin yarım nefesle
Bazen yaşarken de ölüyor insan

Eli-kolu işlemez ayağı tutmaz
Dilide lal olur kulağı duymaz
Görse bir allah kulu onu tanımaz
Bir başına yapayalnız kalıyor insan

Cenab-ı allah'tan sabır dilerler
Kapı-baca yerine ecel gözlerler
Eller düşüpte kapanınca gözler
Anlaki uykuya dalıyor insan
EDA APARAN