İnsan Şiiri - Turan Gül

Çöl yüreği
Yaşatmaz bağrında
Gülleri meyveleri
Kurumuş akılından
Yeşertmez fidanları yeşili
Hasret bırakır bir damla suya
Umuda
Madeni mi medeni mi bu insan.

Hep kandırır kendini
Bağ bozumunda bekler yağmuru
Avunur boşu boşuna
Sallanır kökünden
Boğulur içinde toz duman
Bulamaz yerini
Delimi divanemi bu insan

___________________
___________________
___________________
___________________
___________________

Şan şöhret uğruna
Yaşar haksızca
Bıçağı kemiğe dayar
Umursuzca
Kendini zanneder bulunmaz
Vicdansızca
Tilki mi tekin mi bu insan

Bilmeden bilge olur
Değeri değersiz yerde bulur
Hatta baş tacı olur
Satar kendini onursuzca
Doğru mu eğri mi bu insan

Dikenli elleriyle tutsa bir eli
Kanatır en derinden kalbi
Yardım severdir güya
Kandırır kimi
Yüzlü mü yüzsüz mü bu insan

Çarığı çömleği hor görenlerden
Üstünlük tasması beyninde
Hiç inmez yükseklerden
Alçakça tutunur en zayif yerinden
Soralım halini akli selimden
Sefil mi selim mi bu insan

Gezinir durur yavan zeminde
Kuru bir ağaca dal olur
Hep kaptandır rotayı şaşırır
Bir gün gemiyide batırır
Akıllı mı deli mi bu insan.

Çıplak çöl
Ne verebilir sana
Değer verilir insana ama insana
Bağlanalım doğruya umuda
Kötü mü iyi mi bu insan.