İnsan Şiiri - Abdurrahman Özdemir

Duygularım düğümleniyor bazen boğazımda.
Ne yutabiliyorum onları,
ne de atabiliyorum dışıma.
İfade etmenin de bir anlamı olmuyor,
hisseden olmayınca.

Bazen de kelimeler düğümleniyor dilimde.
Nefesim ittirse de çıkamıyor bir türlü.
Söylenecek çok şey var, biliyorum;
ama söyleyemiyorum,
anlayan olmayınca.

Yalan söyleniyor bazen gözüme bakıla bakıla.
Kızarıyor yüzüm sanki suçlu benmişim gibi.
Öyle değil diye haykırmak istiyorum;
konuşamıyorum bile bir tek kelime,
utanan yüz olmayınca.

“Hayvan yularından, İNSAN sözünden tutulur”
demiş atalarımız.
İNSAN sözünden tutulur.
İNSAN sözünden.
İNSAN...
6. 6. 2000 – Salı