İnsan Şiiri - Hilmi Atasever

Fırtınalar koparken yüreğinde
Dalgalarla boğuşurken kıyıya varmak için
Hissetirmez kimselere çektiklerini
Sessizce yol alırken belirsizliğe
Aşarken gülleri dökülmüş dikenli yolları
En çokta kendini kandırır insan
Onlarca yarası varken
İyiyim cümleleri dökülür dudaklarından
Saklayamaz gözündeki yaşları
Gizlidir bakışlarında sığınacak bir yer arayışları
Hep aynı durakta bekleyişleri
Unutturmaz acılarını
Canının aynı yerden yanışları
Dolaşsa da seyyeh gibi dünyayı
Yine aynı limanda dır gönlü
Hep aynı yerde uyanır rüyadan
Kopamazken yaşadıklarından
Yaşayamadıklarına da ulaşamaz insan
Sessizce yol alırken hayalindeki bilinmeyene
Yenik düşer zamana