İnsan Şiiri - Bahadır Arif Mete

İnsan olmak,
Bu kadar ağır mı bu devir de?
Utanmaz da olduk!
Ne haysiyet kaldı,
İyice şeref yoksunu…
Ar damarımız da çatladı.
Güya…
Yeryüzüne halife biz beşer!
Kaçıyor hayvanlar bile bizden,
Teker teker…
Firavun görse bizi,
Kendini evliya sanır.
Bilse Kabil neymişiz vallahi utanır!
Ebabiller gelse,
Korkudan saklanır.
Yok yooook!
Şeytana iş düşmüyor da artık,
Kıyameti elimizle hazırlar olduk.
Taş yağsa,
Korkar da insana düşeceğim diye!
Niye Allah’ım niye...?
Ne oldu bize!
Hep böyle diye diye.
Vah halimize,
Esefler eyvahlar bize!
Kendimizden başka,
Olduk düşman herkese.
Bu ne ego bu ne bencillik,
Dinlemedik…
Anlamadık,
Bizden olmayana vurduk damga,
İncittik…
Öteki hep hainlik!
Sonumuz hiç iyi değil,
Edin bir aman.
Sorsan herkes masum,
Bana sana ona veryansın!
Herkeste bir yarış ki,
İyi ki varsın!
Ya hu kim bu aramızdaki kötü?
Benim kötü beeenn!
Nefsimdir desem,
Sen ben kim o bilmem..?
Rabbine nankördür yaratılıştan!
Bu zavallı,
Aczi beşere mi kandın!
Sana da bana da,
İyi olur mu sandın..?