İnsan Şiiri - Berkay Baysal

Deva bilirken unuturmuş cefayı,
Bin katre elem içinde, can bulurmuş sefası.
Her deminde müşerrefe nail olur hafif naif edası
İnsanı insan, yapar budur sonunda velhasıl.

Havaya bir nefes katarken sesiyle insan,
Suya akar gözyaşları gam veyahut vefadan,
Vefa ki sabırlıdır bin hutbeli seladan,
Erdem ile komşudur uzaktır tüm beladan.

Kalbe huzurlu değer en ince telleriyle insan,
Kimi sözleriyle okuyan kimiyse zihniyetiyle dokunan,
Temiz bir hava gibidir ciğerlerde solunan,
Gam-ı sabra giden yolun yolcusuysa olur pür-ü pak.

Ab-ı zamanı izlerken dalar insan,
Zaman geçer, geçerken seyir eden insan,
Beden geçer, zihin pişer, zamana yenik düşer,
Bire bin katmak uğruna, ömrüne kepenk vurur insan.

Serden geçse de ahval, ne yar kalır ne de hal,
Esmez ise sırma tellerden suya muhtaç kalır her biricik dal,
Netice saadetse neresidir varılacak ikbal?
Asrın mucidi dahi, etmez idi insanı ihmal.

Suya neşter atmak gibi bir o kadar elzemdir ruh.
Güneş açan çicek kadar havaya muhtaçtır huy.
Nida ile verir karar, içi kanar, bir tuvali boyar sulh.
Kuşağına sekizi takar gök, ister ki tüm cihan bu ahengi görsün ve duysun.