İnsan Şiiri - Leyla Bay

İnsan, malzemesi geçmiş ve gelecek olan,
Adına şimdiki zaman denen bir beşikte sallanıp durur...
Geçmiş iyi bir izcidir insan hayatında,
Ne kadar kaçmak istese de,
Anılar ,ardında kapanmaz izler bırakır
Geçmiş o sağlam izleri takip eder ve yapışır insanın yakasına...
Şimdiki zamanın elinden hiçbir şey gelmez,
Gelecek de zaten, ne geçmişe ne de şimdiki zamana müdahale edebilir...

İnsan bazen de, malzemesi, akıl ve kalp olan,
Adına aşk denen , sevda denen bir beşikte sallanıp durur...
Akıl, iyi bir matematiçidir insan hayatında,
Ne kadar çözmeye çalışşa da,
Çözülmesi güç problemler çıkarır karşısına...
Kalp onu ne kadar görmezden gelse de ,
Ben Sözelciyim, ne anlarım sayısaldan dese de,
Akıl , kalbin hislerine önem vermez ve her sınavda, sayılardan,
Unutmak istediği takvimlerden, tarihlerlerden,
Yaprak yaprak , rakam rakam önüne sererek sınav eder...
Aşk ve sevdanın elinden bir şey gelmez,
Aşk ve sevda ne kadar kalbin sesine kulak vermek istese de,
Aklın acımasızca yaptığı her sımavdan sınıfta kalır...

En çok da insan, malzemesi, hayat ve memat olan,
Adına yaşamak denen bir beşikte sallanıp durur, ,
Hayat , daha çok nefes almaya çalışsa da,
Memat onun her an ensesinde, şah damarlarında gezen, aldığı her nefesin çetelesini tutan,
işine sadık iyi bir cellattır...
Hayat, ona ne kadar kafa tutsa da,
Ben boğuluyorum, duygularım ağrıyor, hislerim acıyor dese de,
Memat yüce yaradanın verdiği göreve sadık kalır,
Yaşamak , hayatın hâline acıyıp daha çok sallamak istese de insanı,
Memat, bir anda vakt-idir der,
Bir anda durdurur sallanan tüm beşikleri,
Yarım bırakır, yarıda bırakır indirir insanı...
Alır canını, peşine takar insanın bedensiz, azasız, organsız hayalet ruhunu,
Ve göğsünü gere gere yükselir semaya,
Teslim eder insanı yoktan var eden yaradana...
İşte insan o zaman, hiç doğmamış gibi olur,
Sanki bu Dünya'da çok yaşamış gibi ölür... 📌