İnsan Şiiri - Mehmet Berke Gökdemir

Aciz ve acı bir kavram insan,
Duyarsız ve umarsız olmak gerektiren,
Gülmeyen ve sevmeyen,
Öfkelenen ve nefret eden.

Sen insan değilsin dedi,
Nedenini sordum,
Çünkü senin vicdanın var dedi,
İşte o an anlamıştım aslolan neydi.

Âma kalamazdı vücudum,
Dilimi de yontamazdım,
Ben gerçekleri kusmadan rahat uyuyamazdım,
Çocukların öldürüldüğünü duyardım.

Ben insan olamazdım,
Nefret edemez ve yalanla dolamazdım,
Gülemeyenleri işitirdim,
Ben dilimi ve davamı satamazdım.

Ben denerdim anlatmayı,
İnsan denen kavramın acı yanını,
Duymazlardı ahrazlarla dolu dört yanı,
Her gün onlar için ölüme giden birileri vardı.

Onlar çok insandı,
Her şeyi unuturlardı,
Geçmişlerini ve acılarını hatırlamazlardı,
Gün geçtikçe akan zamanın farkına ölmeden varamazlardı.

Sevemediler onlar,
Diğer canlıları,
Batısından doğusuna bütün bir cihanı,
Verdiler kendileriyle ayrılıkçı kanlı kavgaları.

Ben insan olamam,
İdealim ve siyasetim yalnızca benim,
Mermi işlemez bu fikrim,
Ben huzur ve barış istedim.

Yüzlerce savaşa girdim,
Onların kalplerine nüfuz etmeyi denedim,
Umurlarında değildim,
Elimde kayıplarla geri geldim.

Mühimmatım tükendi,
Çok kalabalıktı fikirleri,
Özgür değillerdi,
İnsan olmayı onlara kim öğretti ?

Çaresiz kaldım direncim tükenmek üzere,
Son savaşım da bu topraklarda bitmek üzere,
Yenilmek üzereyim bu karşı düzene,
İnsan olmak en büyük küfür benliğime.

Bir şey olmalı herkes en az biri için,
Bu düzen değil sadece güçlüler için,
Korunmalı masumlar onlardan huzur için,
İnsan olmak sadece yasal kaos için.

Dur demeli artık yiten herkes için,
Gerçekleri görmeli ve haykırmalı mazlum için,
Asıl konu gülümseyebilmek hala inanan için,
Bu son kavgam bütün bir insanlık için.