İnsan Şiiri - Adem Özdemir 6

İNSAN

Kiraz çiçekleri dallarından düşüyor.
Küçük bir çocuk soğuktan üşüyor.
Sarım tırak olmuş gökyüzü.
Maviler beyaz bulutlara küsüyor.
*
Yorgun düşmüş uçan kuşlar.
Ham mey-vaya durmuş ağaçlar.
Yeşil çimenler bile küsmüş baharlara.
Güneş artık eskisi gibi doğmuyor.
*
Anılar her adımda biraz daha unutuluyor.
Ufukta teker teker insanlar kayboluyor.
Bomboş kalmış hınca hınç dolu olan meydanlar.
Köşe bucak saklanıyor korkudan insanlar..
*
Kıyama kalkmış sanki bütün beddualar.
Ortalığı kırıp geçiriyor çekilen ahlar.
Dünya hercümerc olmuş.
Dün toprak altında yatanlar doğrulmuş.
*
Bakıyorlar şaşkın şaşkın etrafa.
Gözler mahzun yüzler solmuş.
Ey divane yolların yolcusu nerede sin.
Söyler misin hangi şiirin sözlerin desin.
Saklanmış sın yine bir kuytu köşeye.
İçinde saklanan şeytanımı beklemektesin.
*
Kurtarır mı sanıyorsun seni kurduğun hayaller.
Kalır mı sanıyorsun yanına yaptığın kötü işler.
Söylesene şimdi nerede o eğlendiğin günler.
Kim bilir kaç gönü le girdin de çıktın .
Kim bilir ne çok canlar yaktın.
Kalır mı sanıyorsun döktürdüğün göz yaşları yanına kar.
Bugün senden ezdiğin her mazlum hesap sorar.
*
Öyle kurtulamazsın üç beş yalanla.
Yakandan tutuldu bir kere yalvarsan yakar sanda.
Ağaçlar bile dallarını büktü .
Kökleri yerinden söküldü.
Öyle bir zamanki zaman zamana küstü.
*
Şimdi akar mı aşağıya mavi gökyüzü .
Kavuşur mu yeryüzü semaya.
Ateş hükmünü başlatır mı.
Karışır mı denizler ırmaklara.
*
Kala kaldın değil mi olduğun yerde.
Söylesene dün selam verdiklerin şimdi nerede.
Yıkıldı gördün mü koca koca şehirler.
Şimdi ne kadar özensek azdır kurtuldu şehitler.
*
Dağların hükmü bile bu kadarmış.
Onlarda birer yumak gibi savrulmuş.
Annelerin feryadı dudaklarında saklanmış.
Bir gün ki hayaller bile anlatmaya yetersiz kalmış.
Ah lar vahlar bir çiçekte solmuş.
Öyle bir mevsim geldi ki ey insan oğlu.
Dört mevsim birden yaza kışa bahara küsmüş.