İnsan Şiiri - Mustafa Zincirkiran

Eşrefi mahlûkat denmiş insana
Bu vasfıyla destan yazıyor insan.
Bu güzel nimetler yetmez mi sana
Bilmem neden bazen, azıyor insan.

Çiçeksever evi cennet bahçesi
Kızlar büyüyünce hazır bohçası
Sevda dili ‘bir’miş aynı lehçesi
Sevgiyle gönüle, sızıyor insan.

Gençleri tanırlar tüm akrabası
Delikanlı büyür bitmez çabası
Mürüvveti bekler anne babası
Gecikse haliyle, beziyor insan.

Edep sahibinde zarafet vardır
Böyle olanlarsa gönülde yârdır
Edepten mahrumsa dünyalar dardır
Gözler sır doluymuş, seziyor insan.

Bâki olan dostluk ebedi yaşar
Sevilen dost için dağları aşar
Sevgi budur! Kalbe sığmayıp taşar
Muhabbeti kalbe, kazıyor insan.

Tatlı dil yılanı delikten çeker
Böyle üslup gönle sevgiler eker
Olursa böylesi, misali şeker
Olan kini böyle, çözüyor insan.

İnsan güzel naif sevgiyle bakar
Âşık olur ona, hep gönlü akar
Karşılık görmezse kafayı takar
Behlül olup aklı, bozuyor insan.

22.11.2022- Mustafa Zincirkıran(Behlül)
Bu şiir, Hece Hece AKSED’CE programında açılan ayak üzerine örgülenmiştir.